Er zullen weinig ouders zijn die uitkijken naar het moment dat hen gevraagd wordt om hun kindje stevig vast te houden. Zodat de arts of verpleegkundige met precisie de naald in het bovenbeentje kan steken. Dikwijls gevolgd door een zielig huiltje of gejammer.
Ondanks dat er tegenwoordig heel wat discussie heerst over het vaccineren, bestaat er voor ons geen twijfel. We willen onze kinderen zo goed mogelijk beschermen en geen enkel risico nemen. Zeker in een ontwikkelingsland als Tanzania. Julian en Lisan hebben daarbij de pech dat ze wat meer inentingen voor hun kiezen krijgen dan menig ander Nederlandse kindje. Maar gezondheid gaat boven alles.
In Arusha zijn de medische voorzieningen over het algemeen beperkt. Maar gelukkig is er een bekwame Amerikaanse kinderarts waar we terecht kunnen. Hij doet niet alleen de standaardcontroles maar zet ook de vaccinaties. Wellicht is het interessant om erbij te vertellen dat de procedure hier toch nét iets anders verloopt dan in Nederland.
In Nederland…
…hoef je niet druk te maken om wanneer en welke vaccinatie je kind dient te krijgen. Je krijgt automatisch een oproep van het consultatiebureau, of hebt simpelweg al een afspraak staan. Tijdens het bezoek heeft de verpleegkundige al keurig de nodige inenting(en) klaar staan. Prikje, huiltje en klaar. Dit alles is geheel kosteloos én het wordt ook nog eens automatisch doorgegeven aan het RIVM.
In Arusha…
…komt er toch wat meer bij kijken. Ten eerste moet je zelf goed nagaan wanneer welke vaccinatie op het programma staat en dit zorgvuldig in je agenda noteren. Ruim op tijd dien je een afspraak te maken met de kinderarts. Die volgens de receptie van het ziekenhuis standaard voor de komende drie weken volgeboekt zit. Maar stuur je hem persoonlijk een smsje heeft hij wonderbaarlijk wel een gaatje vrij. De volgende stap is zelf de vaccinatie regelen. Deze dient namelijk via een apotheek besteld en geïmporteerd te worden uit Kenia of Zuid-Afrika. En laat die apotheek nu net helemaal aan de andere kant van de stad zitten…
Op de dag van de afspraak rijd je eerst op hoop van zegen naar de apotheek, in afwachting of de bestelde vaccinatie ook daadwerkelijk voor je klaar ligt. Gelukkig zijn wij daarin nog nooit teleurgesteld. Omdat het van groot belang is dat het medicijn gekoeld blijft, duik je meteen de nabijgelegen supermarkt in voor een paar kilo bevroren gehakt. Steak of worstjes zijn trouwens ook heel geschikt voor dit doeleinde. 😉 En dan weer in de auto, terug naar de stad, met de vaccinatie goed tussen het vlees ingeklemd.
Eenmaal bij het ziekenhuis meld je je bij de receptie. Hier krijg je het dossier van je kind, waarmee je naar een andere balie wordt gestuurd om voor het consult te betalen. Met bonnetje weer terug naar de receptie. En dan begint het wachten. Want ook al heb je een afspraak, en is de arts Amerikaans, een half – of zelfs heel – uur uitloop is niet vreemd. Het enige wat je kunt doen is geduld hebben en je best doen te voorkomen dat het arme kind niet vervroegd begint te jammeren. En hopen dat het vlees niet te snel ontdooid…
Je zult je inmiddels wel voor kunnen stellen dat wij de vaccinaties zoveel mogelijk tijdens ons bezoek aan Nederland proberen te plannen. Het prikje is dan nog steeds niet leuk. Maar de ouders blijft in ieder geval een hoop leed bespaard!
Hoe ervaar jij het vaccineren van je kind? Of kies je er bewust voor je kind niet te vaccineren?
Herkenbaar! Ik heb in 2014 voor 3 maanden in Kenia gewoond voor mijn studie. Daar hoefde ik niet gevaccineerd te worden, maar het stukje ‘eerst betalen en met je bonnetje in de wachtrij’ is erg herkenbaar! Als ik met kindjes van mijn werkplek naar het ziekenhuis ging, moest ik ook eerst de naalden halen bij het coca cola kraampje aan de overkant van de straat.
Haha, helaas ontkom je daar niet in (Oost-)Afrika. En dat geldt voor alle overheidsinstanties; hoe meer verschillende balie’s hoe beter! Grappig dat je zelfs voor de steriele naalden naar een lokaal kraampje moet ipv de plek waar je ze zou verwachten!