Het is een droog en kaal gebied waar we doorheen rijden op weg richting Karatu. Een landschap dat al maanden geen regen meer heeft gezien. De natuurlijke poelen zijn opgedroogd en langs de weg lopen geiten en schapen van dorre struiken te knabbelen.
Hoewel Lake Manyara National Park ons doel is voor dit weekend rijden we de gate voorbij en klimmen we de steile bergwand van de Rift Valley omhoog. Onze eindbestemming voor vandaag is Rhotia Valley Lodge, gelegen op een heuvel met een panoramisch uitzicht over de vallei.
Two hills, one goal
En wat een geweldige lodge is het! Van het gastvrije welkom van lodge manager Valerio en zijn team tot de al even warme verrassing van de hot water bottles die we ’s avonds in ons bed vinden. En van het heerlijke eten (uit eigen tuin) tot het koele water van het zwembad waar Julian ’s middags heerlijk in kan spetteren.
Aan het eind van de middag neemt eigenaresse Marise ons mee naar de nabijgelegen heuvel waar het Children’s Home zich bevindt. Naast de 38 kinderen waar ze momenteel zorg voor dragen, is het kindertehuis ook zoveel mogelijk zelfvoorzienend. Er lopen koeien rond voor melk en boter, er is een grote groentetuin en een bakkerij waar heerlijk vers brood wordt gebakken. Een prachtig initiatief van het Nederlandse echtpaar dat in 2006 hun huisartsenpraktijk vaarwel zeiden om in Tanzania compleet iets anders te gaan doen. Mocht je meer willen weten over dit project bekijk dan de video van Rhotia Valley Children’s Home.
Ook bijzonder is de ontmoeting met Meru’s vader, moeder en zusje. De laatste is het evenbeeld van Meru en draagt de toepasselijke naam “Puppy”. De vader is zo mogelijk nog indrukwekkender van postuur. Vrolijk rennen ze met ons mee naar de andere heuvel, hun neus achterna op zoek naar onbekende sporen en geuren. Want zelfs op deze idyllische plek, zo ver buiten het park, lopen er nog gewoon olifanten en ander wild rond. Het is daarom geen overbodige luxe om de moestuin van een stevig hek te voorzien. Zelfs het nachtverblijf van de honden is luipaard-proof.
Olifanten en meer
De volgende ochtend rijden we na een uitgebreid ontbijt terug richting Lake Manyara. Het is druk en mede door het tergende trage tempo, het is tenslotte zondag, van de parkmedewerker duurt het een uur voordat we het park in kunnen. Beschreef ik in mei nog dat er water in overvloed was tijdens ons laatste bezoek, ook Manyara heeft nu onder de droogte te lijden. Het meer is aanzienlijk teruggedrongen en op de oever is het een waar kerkhof van pelikanen.
Maar het blijft een prachtig park! Een overstekende bushbuck, een koppeltje bontgekleurde vogels op de picknickplek en sierlijke giraffen aan de rand van het meer. En al blijven de befaamde boomklimmende leeuwen weer goed verborgen, ditmaal worden we getrakteerd op een geweldig schouwspel van een familie olifanten langs het pad. Zelfs Lisan ziet de dieren nu bewust en blijft geboeid kijken.
Met onderstaand filmpje genieten we nog even heerlijk na van dit bijzondere weekend. Voor mij het bewijs dat een (korte) vakantie je inderdaad gelukkiger kan maken! 😉
Ziet er fantastisch uit allemaal! Heerlijk om zo lekker in de natuur te zijn, dat mis ik echt af en toe. Het filmpje is ook heel leuk!
Dank je! Het is inderdaad ideaal dat verschillende parken hier op niet meer dan 2 uur rijden liggen. Maar jullie hebben het strand om de hoek, dat is ook lekker!