Dinsdagochtend. Een doodnormale dag maar ik ga iets doen wat ik al jaren niet meer heb gedaan…. Paardrijden! Het schijnt dat je het niet verleerd. Net zoiets als fietsen. Al doe ik dat laatste ook maar sporadisch sinds we in Tanzania wonen. En dus stap ik toch ietwat onzeker op de rug van het paard.
Als snel blijkt dat de aarzeling nergens voor nodig is geweest. Het voelt direct vertrouwd en ik ontspan me met elke stap meer. Dus toch net zoiets als fietsen… We volgen onze gids over het stoffige pad. De enige geluiden die ons omringen is het getsjirp van krekels en gefluit van vogels. Het is 8 uur ’s ochtends, maar de stralende zon verraadt dat het wederom een warme dag gaat worden.
Behalve koeien, geiten en ezels zie je in Tanzania nauwelijks paarden. Terwijl het een prachtig land is voor paardrijtochten! Je kunt hier rijden over uitgestrekte vlaktes, over verlaten paden en midden door de bush. Om nog niet te spreken over de wilde dieren waar je onderweg op stuit. En dat is precies wat wij doen…
Nietsvermoedend rijden we achter onze gids aan tot we oog in oog staan met het wild. Zebra’s en gnoes zijn nou niet direct de meest spannende dieren om tegen te komen op safari. Maar wanneer je op de rug van een paard zit, is zo’n ontmoeting toch heel anders dan vanuit een auto! Zelfs de anders zo schuwe elanden blijven nu rustig staan en bekijken ons met een mengeling van belangstelling en verwondering , voor ze rustig verder grazen. Wat zijn deze beesten indrukwekkend groot van zo dichtbij!
We rijden verder en laten het wild achter ons. Door het lage struikgewas, over de open velden en langs de poloclub dat midden op het landgoed ligt. Ondertussen blijven we onafgebroken zicht houden op een volmaakt heldere Mount Meru die tegen de strakblauwe lucht afsteekt.
Naar mate de ochtend vordert, brandt de zon feller op onze huid. Schaduw is er nauwelijks. Met elke stap die onze paarden zetten, waait er een lading stof op. Dieren zien we op dit laatste stuk niet meer, die hebben wellicht de meer beboste gebieden opgezocht. Ondanks de warmte doen de paarden er nog een versnelling bij, alsof ze de stal ruiken.
Na ruim twee uur zijn we terug. Bezweet, stoffig en moe. Tijd voor een welverdiende rust voor de paarden, en zeker ook voor ons. Maar deze rit smaakt zonder twijfel naar meer!
Heb jij ooit een paardrijtocht in het buitenland gemaakt?
Geef een antwoord