Elke keer wanneer ik tijdens een van onze bezoeken aan Nederland de supermarkt binnen loop, ben ik weer verbaasd over het grote aanbod. Schappen met een overvloed aan producten, van elk wel een paar verschillende merken. Degene die er vaak komen, zullen vast razendsnel hun weg kunnen vinden. Maar na een tijdje weggeweest te zijn, verdwaal ik steevast in het doolhof van hagelslag, koek, pindakaas en snoep.
Het is een groot contrast met de supermarkt waar wij onze wekelijkse boodschappen doen. Waar amper twee karretjes door een wandelgang passen. En waar als de schap er verdacht leeg uit begint te zien, je maar voor de zekerheid een paar potten nutella of zakken suiker extra meepakt. Want je weet maar nooit wanneer het weer bijgevuld wordt.
Hamsteren!
Ook de winkelstraten in Nederland hangen vol reclameborden, om het hardst schreeuwend waar je de goedkoopste waspoeder, parfum of luiers kunt krijgen. Sla je een reclameblaadje open, dan wordt je platgegooid met 1+1 gratis of 50% korting. Alsof het bijna voor niets is. En toch merk ik dat, eenmaal in Nederland, ook ik weer snel mee doe in de commercie gekte. Dat ik de Action binnen loop als een klein kind in een snoepwinkel, want er is zoveel keus. En voor zo weinig geld!
Circus van commercie
Laat ons meest recente bezoek aan Nederland ook nog net in de Sinterklaastijd vallen en er is helemaal geen houden meer aan. Met koffers vol met nieuw speelgoed vlogen we begin december terug. Sinterklaas had de kinderen natuurlijk extra verwend. Bovendien was Julian net jarig geweest en zou Lisan ook binnenkort haar eerste verjaardag vieren. Reden te meer om nog wat extra cadeautjes toe te stoppen.
Vanzelfsprekend met de allerliefste bedoelingen en de kinderen waren dolenthousiast. Zelf kon ik de verleiding in de (speelgoed)winkel ook amper weerstaan. Maar eenmaal terug in Tanzania voelde het toch wat ongemakkelijk om al die spullen te pakken. Of eenvoudig om er een plaatsje voor te vinden. Want uiteindelijk zijn er toch maar een paar dingen waar Julian écht uren mee kan spelen: zijn auto’s en diertjes. En Lisan vermaakt zich nog prima met het kijken naar de honden of het bestuderen van een bloemetje.
Minimaliseren
Hebben we echt zoveel nodig? Die vraag komt steeds vaker in me op wanneer ik door de lokale dorpjes rijd en kinderen langs de weg zie spelen. Vol enthousiasme achter een eigengemaakte bal van bananenbladeren rennend, of met een stok een wiel voortduwend. Zijn zij nou per definitie ongelukkiger omdat ze geen iPad of luxe spelcomputer hebben?
Foto: Josh Morgan
Daarom heb ik me voor genomen om het dit jaar eens wat rustiger aan te doen. Geen impulsaankopen – want ja, ook vanuit Tanzania kun je eenvoudig online bestellen! En als er dan toch nieuwe spullen met het vliegtuig mee komen, ruimte te maken door de oude weg te geven. Volgens mij is het nog niet te laat voor een goed voornemen voor dit jaar!
Hoe staat het met jouw winkelgedrag? Denk jij drie keer na voor je iets koopt of ga je helemaal los tijdens de sale?
Geef een antwoord