Kilimanjaro Fun Run

Degene die mij kennen weten dat ik graag hardloop. Met de nadruk op graag, want het daadwerkelijk dóen is een ander verhaal. Sinds de geboorte van Lisan is er eigenlijk bar weinig van terecht gekomen. Terwijl ik daarvoor toch zeker twee keer per week mijn hardloopschoenen aantrok en een rondje maakte. In maart 2014, vlak voor ons vertrek naar Tanzania, deed ik zelfs nog mee aan een plaatselijke wedstrijd. Een symbolisch einde van ons uiteindelijk korte verblijf in Nederland.

Nu, bijna drie jaar later, bevind ik mezelf onverwacht toch weer aan de startlijn van een hardloopwedstrijd. Behoorlijk ongetraind maar dat mag de pret niet drukken. Het is namelijk de Fun Run van 5 km.

“Kili is watching you”

De Kilimanjaro Marathon in Moshi is een van de meest fraaie hardloopevenementen van het continent en trekt jaarlijks ruim 10.000 sportievelingen uit verschillende landen. De route van de marathon loopt over de uitlopers van de Kilimanjaro en als het weer een beetje meezit, finish je met de besneeuwde bergtop op de achtergrond. Naast de hele en halve marathon, waar bekende Afrikaanse duurlopers aan meedoen, is er ook een 5 km voor de amateurs.

Omringd door familie, waarvan één al vele marathons in de benen heeft, enthousiaste vrienden, collega’s uit Nederland en duizenden andere al dan niet getrainde lopers begeven we ons naar de start. We denken wijselijk de grote mensenmassa alvast vooruit te laten gaan en zelf een paar minuten later op gang te komen. Daar hebben we inderdaad profijt van… de eerste 50 meter. Om ons daarna volop in de menigte te moeten storten.

Fun run

We ontdekken al snel dat deze variant niet voor niets de Fun Run wordt genoemd. En er dus heel veel mensen zijn die absoluut niet de intentie hebben om hárd te gaan lopen. Slechts een kleine percentage lijkt een serieuze poging te ondernemen om zijn persoonlijk record te verbeteren. Maar de meerderheid ziet het meer als een gezellig (familie)tochtje: wandelend met de baby in de buggy, slenterend met de kinderen aan de hand, of met vrienden kletsend en af en toe toch een slakkenloopje in zetten.

Hier en daar loopt nog een nietsvermoedende inwoner met een emmer water op haar hoofd, of zelfs met zijn kudde schapen op de weg. Zigzaggend proberen we ons een weg door de mensenzee te banen. Het feit dat de eerste helft stiekem bergop gaat, heb je door dit geploeter nauwelijks door.

Verrassing

Een leuke bijkomstigheid is dat we na ruim 2 km weer om moeten draaien. Om over dezelfde weg terug te gaan, tegen de gekleurde sliert van mensen in. Ditmaal gaat het gelukkig soepeler; de massa is enigszins uitgedund en bergaf kunnen de benen toch wat sneller.

En dan de laatste verrassing die de organisatie in petto heeft. Eenmaal terug bij start zou de route nog een klein stukje afdraaien en waarna je eervol in het Ushirika Stadium mag finishen. Vol goede moed en klaar om nog een tandje bij te zetten, sla ik het laatste stuk in. En zie een lange rechte weg voor me. Bergop. Het stadion is toch íets verder weg dan gedacht…! Van de weinige serieuze lopers laat nu ook het gros zijn voornemen varen en legt wandelend de beklimming af, om ten slotte boven bij het stadion te eindigen.

Ondanks de chaos en het hoogteverschil dat we een beetje onderschat hebben, valt de tijd (zo’n 30 min) niet tegen en was het zonder meer fun. En wellicht een (symbolisch) begin van een nieuwe hardloopcarrière. 😉

Wat is de mooiste plek waar jij ooit (hard)gelopen hebt?