“Zeg, hoe doe jij dat nou met kinderen in Afrika?”, vroeg iemand mij laatst. Tja, hoe doe je zoiets? Nou gewoon, hetzelfde als in Nederland lijkt me. Toch?
De vraag verraste me enigszins, want ik heb er nooit zo over nagedacht. Er wonen hier honderden expatgezinnen, met grote en kleine kinderen. De een blijft langer dan de ander, maar iedereen is het erover eens dat Arusha een prima plek is om te wonen. En op te groeien.
Mix van talen
Toen we begin 2014 naar Tanzania verhuisden, was Julian 1,5 jaar. Te jong nog om het bewust mee te maken of te begrijpen waarom we niet meer wekelijks bij opa en oma op bezoek gingen. Inmiddels is Lisan net zo oud. In haar korte leventje heeft ze nog minder van Nederland mee gekregen. Dat is al duidelijk te merken in haar taalgebruik. Waar Julian met 1,5 jaar een behoorlijke woordenschat had opgebouwd, weet Lisan niet of ze nu “papa” of “daddy” moet zeggen. En zwaait ze enthousiast naar elke voorbijganger waarbij ze “dai” roept, een originele combinatie van dag, bye en badai (Swahili voor “tot later”).
Vermaak
Maar afgezien van een eventuele taalachterstand, hebben de kinderen het hier uitstekend naar hun zin. Er zijn restaurants met speeltuinen of een groot grasveld waar ze kunnen rondrennen. Er is een kleine dierentuin met slangen en krokodillen. De supermarkten beschikken over kleine boodschappenkarretjes, kleuters kunnen danslessen volgen om al op jonge leeftijd hun Afrikaanse moves te oefenen. En voor de allerkleinsten worden er wekelijks play groups georganiseerd. Kortom, aan vermaak ontbreekt het niet.
Op safari
Naast het vertier in de directe omgeving zoeken we het natuurlijk ook vaak wat verder weg. Op safari gaan met de kinderen doen we al vanaf het begin. Lisan was amper drie maanden oud toen zij er ook aan moest geloven. We hebben het geluk dat een groot aantal wildparken op niet meer dan twee uur rijden ligt, zodat we nooit lange afstanden moeten overbruggen. Bovendien slapen jonge kinderen nog veel dus als het even meezit, doen ze hun dutje net tijdens een spannende game drive. Of geef ze wat autootjes of speelgoed (safari)dieren en ze kunnen zich ook tijdens de minder spectaculaire momenten vermaken.
Julian kan weken uitkijken naar een safari en gaat helemaal op in de dierenwereld. Lisan heeft inmiddels de leeftijd bereikt dat ze dieren bewust ziet. Al heeft ze nog steeds meer interesse voor een loslopende kat in een restaurant dan een olifant naast de auto. Wel proberen we vaak voor een hotel met zwembad te kiezen, zodat we de zoektochten naar wild kunnen afwisselen met waterpret. Bijkomend voordeel is dat Afrikanen dol zijn op kinderen dus waar je ook komt, je wordt extra warm verwelkomd als er een kleine met je mee huppelt.
Tijdens de weekendjes weg nemen we bovendien altijd een campingbedje mee of het Derian tentje waar Lisan nog prima in past. Daarnaast is de Ikea kinderstoel onze beste vriend en gaat overal mee naar toe. Eenvoudig uit elkaar te halen en ideaal voor de soms gammele versies van restaurants of wanneer het geheel ontbreekt in een lodge.
Scholing
Niet onbelangrijk is natuurlijk het onderwijs, maar ook op dit gebied hebben we volop keus. Er zijn verschillende internationale scholen in de omgeving die het Britse onderwijssysteem volgen, compleet met uniform en examens op Cambridge niveau. Crèches of kinderopvangcentra zoals we in Nederland kennen, zijn er bijna niet. Maar de meeste scholen hebben een aparte Pre-Nursery klas waar kinderen vanaf twee jaar welkom zijn. Julian gaat inmiddels al 2,5 jaar met veel plezier naar Kennedy House International School, waar hij klasgenoten en vriendjes uit alle hoeken van de wereld heeft. Nog even en dan mag Lisan met haar grote broer naar school!
Gezondheid
Wat de medische kant betreft, hebben de kinderen natuurlijk wel wat extra vaccinaties voor hun kiezen gekregen. Maar buiten dat – of juist daardoor – zijn ze amper ziek. Ze spelen veel buiten, lopen het liefst op blote voeten en worden snel vies. Behalve die blote voeten misschien, niets anders dan een doorsnee Nederlands kind! Controles zoals het consultatiebureau dat doet, zijn hier niet gebruikelijk maar die kunnen we zonder problemen tijdens onze bezoeken aan Nederland plannen.
Ongetwijfeld dat deze redelijke zorgeloosheid te danken is aan het feit dat, behalve voor een vaccinatie en een onschuldige keelontsteking, we in de afgelopen jaren geen reden voor een ziekenhuisbezoek hebben gehad. Ik kan me namelijk voorstellen dat wanneer je kind echt ziek is, je toch het liefst een vertrouwde Nederlandse arts om je heen hebt.
Kortom, net zoals die andere buitenlandse gezinnen doen we gewoon ons ding en voeden we onze kinderen op zoals we in Nederland zouden hebben gedaan. En hopen we dat ze later kunnen terugkijken op een gelukkige en bijzondere jeugd!
Zou jij het aandurven om met (jonge) kinderen te emigreren?
Ik zou me kunnen voorstellen dat het met wat oudere kinderen, 6-10, bijvoorbeeld, best heftig kan zijn om naar het buitenland te verkassen (welk buitenland maakt dan eigenlijk niet eens uit), maar in jullie geval zie ik inderdaad het probleem niet zo: ze weten immers niet anders. (Eigenlijk is het ook een best vreemde vraag, want als jullie hadden gedacht ‘we verhuizen nu naar een oord waar het onveilig voor de kinderen is/de kinderen geen kansen krijgen die ze anders wel hadden/of iets dergelijks’, dan hadden jullie deze stap waarschijnlijk niet gezet)
Bedankt voor je reactie, Fem. Met jonge kinderen is het inderdaad volgens mij een stuk eenvoudiger dan met wat oudere kinderen. Ze hebben nog geen vaste vriendjes of sportclubje en passen zich overal gemakkelijk aan. En omdat we al enkele jaren in Oeganda hadden gewoond, wisten we min of meer wat we konden verwachten in Tanzania. Al met al geen slechte beslissing! 🙂