We zijn er al vaak aan voorbij gereden. Keer op keer kijkt Julian met een verlangende blik naar de olifant, hoog op het felgekleurde springkussen. Nu ik een weekend met de kinderen alleen ben, beloof ik het hem. Zondag mag hij er naar toe.
Dagje uit
De speeltuin is het beste te vergelijken met een indoor speeltuin in Nederland. Krioelende en gillende kinderen, ouders die op een bankje druk met hun telefoon in de weer zijn, of die door hun kroost van het ene speeltoestel naar het andere meegesleept worden. Net zoals in menig populaire binnenspeeltuin is het hier ook druk, warm en lawaaierig. Qua uitje heeft het daarentegen meer iets weg van een dagje naar een pretpark. Met een entreeprijs van 5000 shilling per kind (circa 2 euro) is zo’n bezoek namelijk niet voor veel Tanzaniaanse families weggelegd. Zeker als je daar nog een drankje, snack en ritje in de draaimolen bij optelt.
Attractie
Toch ben ik verrast hoe druk deze speeltuin elke zondag weer bezocht wordt. Door enkel Tanzaniaanse gezinnen overigens; wij zijn de enige mzungu’s. En daarmee meteen een extra bezienswaardigheid. Julian heeft binnen no time een paar jongetjes van zijn leeftijd achter zich aanlopen en Lisan wordt op sleeptouw genomen door meisjes van een jaar of 7-8, die de verleiding niet kunnen weerstaan om het kleine blanke poppetje over haar armen te strijken en in de wangen te knijpen.
Zomerse winter
Nog opmerkelijker is de manier van kleden van de meeste gezinnen. Behalve dat iedereen op z’n zondags is uitgedost, is hun kleding ook verbazingwekkend warm. Jongens dragen een lange broek met gebreide coltrui. Meisjes een nette jurk met een dikke maillot eronder en een vest erover. Ook een baby van nog geen jaar is goed beschermd aangekleed, met over haar normale kleding nog een dikke winterjas mét capuchon. En er loopt een dame rond in een jas, die ons op een strenge winterdag niet zou misstaan. Te midden van al deze mensen ren ik ondertussen bezweet achter de kinderen aan, terwijl de zon fel op mijn hoofd schijnt. We mogen ons dan wel in het winterseizoen bevinden, maar op een onbewolkte middag wordt het nog gauw een graad of 25.
Anders kijken
Toch hebben al deze kinderen, en ja ook die van mij, de tijd van hun leven. Julian rent, springt en duikt op het enorme luchtkussen. Lisan wil in de schommel en is niet weg te slaan bij de paardjes van de mini-draaimolen. Om de gemiste kermissen in Nederland goed te maken, mag Julian bovendien nog een keer in de grote draaimolen. Ik heb een extra paar ogen én handen nodig om ze in de gaten te houden. Maar ondanks dat ik me te midden van al die drukte afvraag waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben, maakt hun stralende glimlach alles goed. Zij zien geen verschillen in huidskleur, het feit dat we extra aandacht trekken of de merkwaardige kledingkeuze van andere bezoekers. Zij hebben, begrijpelijk, enkel oog voor al die spannende speeltoestellen. Ze hollen van de glijbaan naar de wip en willen weer op de schommel. En nog een keer. En nog een keer.
* De foto bovenaan het artikel is gemaakt in dezelfde speeltuin maar dan ruim twee jaar geleden.
Geef een antwoord