Herenigd

Een van de eenvoudigste maar ook moeilijkste dingen in een expat bestaan is vriendschap sluiten. Als buitenlander, en buitenstaander, word je verrassend soepel opgenomen in de groep ‘andere buitenlanders’. Ondanks dat je vreemden voor elkaar bent, heb je al één belangrijk ding gemeen: het land waar je woont en alle (aanpassings)problemen die daarbij horen.

Er is altijd wel gespreksstof: over het land waar je opgegroeid bent, of landen waar je eveneens hebt gewoond. Over de meest absurde situaties die écht níet zouden kunnen in jouw geboorteland, of het klimaat dat zo anders is dan je gewend bent. Het is een klik die snel gemaakt is met iemand die, net zoals jij, z’n plek zoekt in een vreemd land.

Tegelijkertijd is het expat bestaan onvoorspelbaar en grillig. Het is een constante stroom van mensen die komen en gaan. Sommigen weten bij voorbaat al dat hun verblijf beperkt is tot een jaar of twee. Anderen blijven net zo lang als het hen bevalt of tot wanneer er een nieuwe uitdaging op hun pad komt. Het vergankelijke karakter maakt dat het lastig is om een hechte band op te bouwen. Te vaak betekent het namelijk afscheid nemen en nieuwe vriendschappen opbouwen.

Julian en Juliana in oktober 2014

Uit het oog maar niet uit het hart

De wisselende contacten gelden niet alleen voor mijn vriendenkring maar ook voor die van de kinderen. Zo’n drie jaar geleden, toen we nog maar net in Tanzania gearriveerd waren en onze draai probeerden te vinden, leerde ik Juliana en haar moeder kennen. Het was een welkome afwisseling om iemand te ontmoeten die tevens moest wennen en haar weg moest vinden in het (expat)bestaan in Tanzania. Ondanks de taalbarrière konden ook de twee peuters het goed met elkaar vinden. Ze speelden met elkaar, maakte ruzie om een stukje speelgoed, gingen naar dezelfde school en leken in hun eigen taal met elkaar te communiceren.

Tot Juliana en haar ouders een paar maanden later vertrokken, terug naar de Verenigde Staten. Net zo onverwacht als ze in ons leven waren gekomen, zo plotseling verdwenen ze ook weer. Ze maakten plaats voor nieuwe vrienden en Julian vond andere speelkameraadjes op school.

Julian en Juliana – deel 2

Desondanks bleven we contact houden. En nu, bijna exact drie jaar later, zijn ze weer terug in Tanzania. Kennen doen Julian en Juliana elkaar enkel nog van de foto’s en verhalen, maar binnen no time spelen ze weer als vanouds. Alsof ze nooit van elkaar gescheiden zijn. Bijzonder is overigens dat ze beide op bijna hetzelfde moment een jonger zusje/broertje bij hebben gekregen: Lisan en Dylan. Die nu nét zo oud zijn als Julian en Juliana destijds toen ze elkaar leerden kennen. Alsof de geschiedenis zich herhaalt.

En dus kunnen Julian en Juliana de komende tijd weer volop samen spelen. Ditmaal spreken ze wel dezelfde taal en zijn ze een stuk beter in speelgoed delen. Ze kunnen samen naar de speeltuin en filmpjes kijken op de Ipad. Samen boekjes lezen en lachen om zelfgemaakte grapjes. Tot ergens in de toekomst hun wegen opnieuw gescheiden zullen worden en ze ieder weer een andere kant op zullen gaan. Want dat moment zal ongetwijfeld ook weer komen.