Zoals ik in mijn laatste blog al verklapte, werd de lange ‘zomer’vakantie ook dit jaar onderbroken met een paar weken in Nederland. Het waren weken met veel zon en een beetje regen. Met veelvuldige prikjes voor Lisan en (onverwacht) ook eentje voor onze stoere knul. Met veel lol en plezier, en af en toe een traan als er iets te ruw gestoeid werd. Met veel gezellige uitstapjes en bezoekjes aan familie, kortom één groot feest. En met heel veel fietsen en van glijbanen roetsjen, en hier en daar een blauwe plek of geschaafde knie.
Vervreemd
Twee weken waarin we allemaal enorm genoten hebben, de kinderen nog wel het meest. Zelfs Lisan lijkt na verloop van tijd opa en oma te herkennen en precies te weten waar het dichtstbijzijnde speelveldje is.
Zo’n twee weken zijn geweldig en vliegen voorbij. Maar het zijn ook vermoeiende dagen. De kinderen raken uit hun ritme, krijgen last van hun maag en aan het einde zijn we allemaal verkouden. Zijn we Nederland dan zo vervreemd?
Terug naar Afrika
En dan is het weer tijd om terug te gaan. Ondanks dat er lang uitgekeken is naar dit bezoek, is het ook fijn om weer in het vliegtuig te stappen en terug te kunnen gaan naar ons vertrouwde leventje in Tanzania. Een bestaan dat vaak nieuwsgierigheid opwekt, en soms zelfs enige bewondering. Toch zijn er maar weinig die uiteindelijk met ons zouden willen ruilen. Terwijl zo’n bezoek aan Nederland ons juist bevestigd dat we voorlopig met niemand anders willen ruilen!
Mooi, miranda, vooral de foto,s!! Leuk, die van lisan in t vliegtuig!!
N foto van tivoli was misschien ook leuk geweest?
Heel mooi, dat laatste hoe je het onderbouwd. Jullie motivatie om daar te wonen!!
Mama ❤