Het maakt niet uit hoe vaak je het al hebt meegemaakt, het blijft spannend zo’n eerste schooldag. Ook Julian moest er deze week aan geloven, na wekenlang uitsluitend op de slaap-, eet- en speelmodus te hebben geleefd. Wat meer structuur en regelmaat is dan ook best weer welkom.
Kleine stap
Zou Julian nog in Nederland hebben gewoond, was hij al bijna een jaar geleden naar de basisschool gepromoveerd. Hier start hij pas vanaf dit jaar in Reception, wat het Britse equivalent is voor het eerste jaar van het lager onderwijs. In de praktijk verandert er echter weinig voor hem en is de ‘grote’ school maar een kleine stap voor hem. Letterlijk.
De nieuwe klas bevindt zich namelijk op enkele meters van zijn oude speelruimte. Hoewel er een nieuwe juf aan het hoofd staat, een vlotte meid uit Engeland, kent hij alle (acht!) klasgenootjes al – op één nieuwkomer na. Bovendien is hij er inmiddels aan gewend om dagelijks tot 15 uur naar school te gaan, dus ook dat vraagt weinig aanpassing.
Uniformiteit
De grootste verandering is waarschijnlijk nog wel zijn kleding. Het verplichte witte overhemd, de kaki broek en zwarte schoenen zorgen ervoor dat hij nu officieel tot de groep van de ‘grote kinderen’ behoort. Het kost maandagochtend dan ook geen enkele moeite om hem in zijn schooluniform te hijsen en trots als een pauw loopt hij naar zijn nieuwe klas. Ik moet toegeven, het heeft toch wel iets al die kinderen in dezelfde outfit op school.
Kleine meisjes
Niet alleen Julian mag weer beginnen, maar ook Lisan heeft haar (aller)eerste schooldag. Zij is nog gevrijwaard van de uniforme klederdracht en mag aan het eind van de ochtend al naar huis. Hoe jong ze ook is, met minstens een even grote dosis trots en enthousiasme als haar grote broer, begint ook zij aan haar schoolcarrière. Voorlopig zal ze nog vergezeld worden door onze nanny maar ze zal ongetwijfeld snel zelfstandig genoeg zijn om alleen te gaan.
Het afscheid op deze eerste schooldag verloopt moeiteloos. Voor hen dan. Julian is al snel in een spel met autootjes verdiept en ziet amper dat ik de klas verlaat. En Lisan? Die gaat eerst op zoek naar een pop, neemt dan plaats aan een tafeltje alsof ze dat al jaren doet en zwaait vervolgens vrolijk:”Dai mama”. Kleine meisjes (én jongens) worden groot!
Geef een antwoord