Een ongeluk in een klein hoekje

Beschreef ik in mijn laatste blog nog met een humoristische ondertoon 26 redenen waarom je niet naar Tanzania moet gaan, nog geen week later worden we met de keiharde werkelijkheid geconfronteerd. Reden nummer 27 waarom je soms écht beter niet in een land als Tanzania kunt wonen. Zoals wanneer je kind zo ongelukkig valt dat hij zijn arm breekt. En wanneer de artsen in de nabijgelegen ziekenhuizen niet veel meer voor je kunnen betekenen dan een röntgenfoto maken.

We waren ons er al van bewust dat de medische voorzieningen in Arusha niet optimaal zijn. Ziekenhuizen zijn er genoeg, daar ligt het niet aan. En voor een keelontsteking of griepje is een (klein) gedeelte daarvan prima. Maar zodra het serieus wordt, zoals een dubbele botbreuk, dan zit er niets anders op dan naar het buitenland uit te wijken.

Levensgevaarlijke ambulance

“Mama, ik zag dat mijn arm krom lag. Maar toen ik ‘m recht wilde maken, deed het pijn,” merkt Julian op na zijn ongelukkige val van het speeltoestel. Een duidelijk besef van wat er gebeurd is heeft hij niet. Gelukkig maar, want er staat hem nog heel wat te wachten.

Na zijn ongeluk proberen we hem zo soepel mogelijk over de hobbelweg naar huis te brengen. Daar arriveert er al snel een ambulance team dat zijn arm spalkt en hem een lift naar het ziekenhuis aanbiedt. Ook al heeft hij pijn, een ritje in een échte ziekenwagen ziet hij wel zitten. De eerste 5 kilometer gaan opnieuw over een slechte weg en zelfs een ambulance kan dan niet sneller dan 30 km/u. Eenmaal op de verharde weg mag de chauffeur echter doen waarvoor hij in dienst genomen is. Het gaspedaal wordt ingetrapt, de loeiende sirenes gaan aan en de auto’s voor ons moeten maar zien hoe ze aan de kant gaan. Niet zelden moet onze wagen vol op de rem, met alle levensgevaarlijke gevolgen van dien.

Desondanks weten we verdere ongelukken te voorkomen en in de kliniek in Arusha worden onze vermoedens aan de hand van een foto bevestigd. Een breuk in de onderarm van niet één maar beide botten. Julian is per direct uitbehandeld in Arusha en krijgt een verwijsbrief voor een ziekenhuis in Kenia mee.

Stappenplan

Terwijl j het in Nederland volkomen vanzelfsprekend vindt om in een minuut of 10 bij de spoedeisende hulp van het dichtstbijzijnde ziekenhuis te staan, gaat er hier toch wel een heel stappenplan aan vooraf.

Na eerst de vereiste doktersverklaring bemachtigd te hebben, is het zaak om zo snel mogelijk een vlucht naar Kenia vast te leggen. Via wederom een hobbelweg rijden we in alle vroegte naar Kilimanjaro Airport. Inchecken, wachten en na een klein uurtje staan we in Nairobi. Visum verkrijgen, taxi regelen en vervolgens de ellenlange files in de stad trotseren. Eenmaal in het ziekenhuis begint de zoektocht naar de arts waarmee we vanuit Tanzania al een afspraak hebben gemaakt. Want zoals in veel situaties hier in Afrika, draait het uiteindelijk allemaal om wíe je kent. Niet welke arts er toevallig dienst heeft.

Van een kleine hoekje tot verre uithoeken

Desalniettemin worden we in het Aga Khan Hospital geweldig geholpen door de kundige artsen en vriendelijke verpleegsters. Julian slaat zich er moedig doorheen en volgt gehoorzaam de verzoeken van de artsen op. Precies 48 uur later staan we weer op Tanzaniaanse bodem, met een duidelijk gelukkiger jongetje. Weliswaar met een lange pin in zijn onderarm en gips erom heen, maar met aanzienlijk minder pijn en al weer een glimlach op zijn gezicht. Een ongeluk zit vaak in een klein hoekje. Maar vanuit dat hoekje dien je soms wel een flinke reis te maken!