Degene die mij ook op Instagram volgen, zullen regelmatig een update van één van mijn hardlooprondjes voorbij hebben zien komen. Niet van mij zelf rennend – ik heb geen flauw idee hoe hardlopers een goede selfie kunnen maken! – maar wel van de prachtige omgeving waar ik mocht lopen.
Doel
Het idee om de Kilimanjaro Halve Marathon te gaan lopen ontstond begin dit jaar. Noem het een vlaag van verstandsverbijstering of extreme blijdschap over het feit dat ik eindelijk weer kon rennen, na een jaar stilgezeten te hebben door een knieblessure. Maar ik had een doel en ging er 100% voor.
Voorbereiding
Uiterst voorzichtig en langzaam bouwde ik het op. Niet vaker hardlopen dan twee keer per week, elke maand een kilometer erbij. Het ging voorspoedig. Op de farm had ik in onze hond Meru een trouw loopmaatje gevonden. En ook daarbuiten werd ik vaak vergezeld door een andere sportieve moeder. Soms modderpoelen ontwijkend, zonder succes overigens, en soms stof happend. Ik deed mee aan de triatlon en merkte dat ik steeds gemakkelijker en sneller liep.
Game over
Tot vorige maand. Tot een lange duurloop op de fijn geasfalteerde, vlakke paden in Nederland toch teveel van het goede bleek te zijn en ik de daaropvolgende week alleen nog strompelend vooruit kwam. Een MRI scan wees uit dat mijn (binnen)meniscus gescheurd was. Het advies van de fysiotherapeut luidde onverbiddelijk: herstellen en je voortaan beperken tot 10 km max. Geen halve marathon meer, laat staan een hele (voor het geval ik nog meer dwaze ideeën kreeg).
Het feit dat mijn doel in één klap is weggevaagd, is enorm frustrerend. Ik ben nog niet eens gestart en het is nu al voorbij. Wat nu? Voorlopig niets want het zal nog even duren voordat ik überhaupt weer mijn hardloopschoenen uit de kast kan trekken. Maar nog meer mis ik de ontspanning van mijn wekelijkse rondjes en het voldane gevoel daarna.
De Kilimanjaro lijkt weer verder weg dan ooit. Tijd wellicht om een nieuwe hobby te vinden?
Welke sport doe jij graag? Heb je nog tips?
Wat balen! Ik fitness. Maar mijn man loopt ook hard. Nadat hij een blessure had heeft hij naar zijn manier van lopen laten kijken bij een sportfysio. Daar heeft hij veel van geleerd. Het hardlopen is weer helemaal terug en zijn knie doet het weer perfect.
Hallo Aritha,
Bedankt voor je berichtje. Het is zeker balen. Maar wat goed om te horen dat je man volledig is hersteld van zijn blessure en weer probleemloos kan lopen! Dat geeft hoop! Nou zijn (sport)fysiotherapeuten een beetje dun gezaaid in Arusha, maar toevallig heb ik vandaag met één een afspraak gemaakt. Wie weet!