Naar het dak van Afrika

Afgelopen maandag stond er een groepje zenuwachtige Nederlanders bij een lodge hier vlakbij. Het was de tweede groep van de War Child Kili-Challenge 2019. Klaar voor misschien wel het grootste avontuur van hun leven; de beklimming van de Mount Kilimanjaro (5.895 m). Waarmee ze tegelijkertijd kinderen in oorlog steunen.

Verschillende bekende Nederlanders gingen hen al voor. Tooske Ragas, Caroline Tensen, Lieke van Lexmond. En ook minder bekende Nederlanders, waaronder Janneke Beemster. Woonachtig in Tanzania sinds 2009, samen met haar man en twee lieve kindjes van 6 en 2 jaar. Mount Kenya (4.985 meter), die ze eerder beklom, had een diepe indruk op haar achtergelaten. Het was fantastisch maar ook een van de zwaarste dingen die ze ooit gedaan had. Een “eens maar nooit weer” ervaring.

Een persoonlijk verslag

Maar jaren verstrijken en wonend in Arusha, aan de voet van de Mount Meru, opperde ze op een dag aan haar man om deze berg eens te beklimmen. Hij antwoordde dat als hij een berg wilde beklimmen in Tanzania, het ook meteen de hoogste moest zijn. Mount Kilimanjaro dus.

Van een ervaren Kilimanjaro gids hoorde Janneke dat september en oktober de beste maanden waren voor de klim. “Ik dacht: hoe gaaf zou het zijn als we op onze trouwdag (4 oktober) op de top van de Kili staan!” En vanaf dat moment kwam alles in een stroomversnelling.

Voorbereidingen

Ter voorbereiding probeerde Janneke, naast haar gewone aerobics lessen, regelmatig te gaan wandelen en hardlopen. “Ook heb ik met mijn collega’s Mount Longido (2.637 m) beklommen. Maar eigenlijk lukte het niet goed om voldoende te doen, vanwege mijn full time baan en omdat we in de periode ervoor ook nog eens gingen verhuizen.”

En natuurlijk moest ook de uitrusting bij elkaar gezocht worden. Geen eenvoudige taak hier in Arusha, zonder de high fashion sport- en outdoorwinkels! “Ik heb het een en ander op de tweedehandse markten kunnen kopen, en in een klein winkeltje in Arusha. En ik heb wat spullen kunnen lenen van vrienden. Maar over mijn mentale voorbereiding maakte ik me nog het meeste zorgen. Ik wist van Mount Kenya dat dit mijn zwakke punt is.”

Route

Er zijn vele wegen die naar Rome leiden, en zo ook naar de top van de Kilimanjaro. Klimmers hebben de keus uit maar liefst zeven verschillende routes. Janneke: “Wij hebben de Marangu route genomen (ook wel bekend als de “Coca Cola route”) omdat we het niet zagen zitten om in tenten te slapen. Zelfs in de hutten was het koud; ik zou dus echt niet graag in een tent geslapen hebben. Maar een  langere route zou wel beter zijn geweest voor de acclimatisatie. Hoewel wij 2 nachten hadden in de Horombo hut om extra te acclimatiseren, was dat blijkbaar toch nog niet genoeg.”

Janneke liep bovendien alleen met haar man, en natuurlijk de gids, kok en enkele porters. “Heel gezellig, maar voor de team spirit is het beter als je met een grotere groep bent. Het helpt als er wat fanatieke mensen bij zitten die per se de top willen bereiken. Maar omdat wij zo kort van tevoren besloten te gaan, lukte het niet meer een groep bij elkaar te krijgen.”

Afzien

Voor Janneke was de dag van “summiting” het zwaarste moment. “Ik voelde me al niet zo lekker toen we bij Kibo Hut aankwamen (ruim 4.700 m).  Ik was misselijk en we hadden niet goed geslapen, dus waren erg moe. Om middernacht beginnen de meeste klimmers  aan het laatste stuk naar de top. Uiteindelijk, na een paar ibuprofen en wat eten, voelde ik me wat beter en besloten we van start te gaan.  Maar op die hoogte is elke stap die je zet een uitdaging door het gebrek aan zuurstof in de lucht. En de route is erg stijl.”

Ondanks hun dappere poging werd de beklimming op 5.200 meter afgebroken. “We maakten veel te langzaam voortgang om de top op een redelijk tijdstip te bereiken. Ik zag het sowieso niet meer gebeuren, al had ik nog wel verder gekund. Maar de gidsen maakten zich zorgen dat als we nog verder gingen, we in de problemen zouden kunnen komen bij het afdalen. Dus besloten we met z’n allen dat het mooi was geweest. Wel jammer, maar ik was niet van plan mijn leven te wagen voor het bereiken van de top.”

Samen

Ofschoon Janneke en haar man uiteindelijk niet beloond werden met de zonsopgang op het ‘dak van Afrika’, kijkt Janneke er met veel plezier op terug. “Ik vond het erg leuk om dit gedaan te hebben met mijn man. Hij had zelf nog nooit zo’n wandeling of beklimming  gemaakt en het was fijn om dit samen mee te maken. Ik vond het ook heerlijk om echt even weg te zijn van alles. Op de meeste plekken is geen telefoonnetwerk, laat staan internet dus je bent echt van de buitenwereld gescheiden en de hele dag in de natuur. Heerlijk!”

Nu, met twee voeten weer op de grond, zou Janneke de beklimming toch nog wel eens over willen doen. Maar dan in een grotere groep en misschien toch een andere (langere) route, zodat er meer tijd is voor acclimatisatie. En zeker ook langer en serieuzer aan de slag gaan met de voorbereidingen.

Tips

Of Janneke nog tips heeft voor iemand die overweegt om zelf de Kilimanjaro te beklimmen? “Achteraf gezien dacht ik dat het beter was geweest om Mount Meru eerst te doen en dan de Kili. Dat is de perfecte acclimatisatie strategie, als je ze in ieder geval snel achter elkaar doet.

Verder moet je natuurlijk zorgen voor een goede uitrusting, met vooral veel laagjes. Een ‘camelbag’ waar je water in kan doen en via een slangetje drinkt, is ook echt heel handig en helpt je met voldoende drinken onderweg. En probeer fysiek gezien in topconditie te zijn (hardlopen is denk ik de beste voorbereiding) zodat je je eigenlijk alleen nog maar zorgen hoeft te maken over het mentale aspect. 🙂

Dat je de Kilimanjaro niet zomaar op wandelt, mag duidelijk zijn. Maar om welke reden je ‘m ook beklimt, en top of geen top, het is absoluut een onvergetelijke ervaring. Iets voor jouw bucket list? 

Janneke, hartelijk dank voor het meewerken aan dit interview en de foto’s. Het feit dat je dit avontuur bent aangegaan en bijna de top hebt gehaald is al een geweldige prestatie op zich!