Na 2,5 fantastische en gezellige weken in Nederland doorgebracht te hebben zijn we inmiddels weer terug in het warme en zonnige, doch met dagelijks een bui regen, Tanzania. Blij om weer terug te zijn in Afrika, maar ook met veel plezier terug kijkend op onze ‘vakantie’ in eigen land.
Categorie: Met kinderen in Afrika (Pagina 6 van 6)
En toen was ze weg. Net zo plotseling als ze in zijn leven was gekomen, verdwijnt ze ook weer.
Julian en Juliana waren sinds augustus vriendje en vriendinnetje. Ze waren elkaars speelmaatje en naamgenoot, gingen naar dezelfde school en woonden vlak bij elkaar. Hun paden kruisten elkaar door een samenloop van omstandigheden en keuzes van hun ouders. Op school zochten ze elkaar op maar ook daar buiten zagen ze elkaar regelmatig.
Maandagochtend… op naar school!
In januari beschreef ik hoe wij, net zoals vele andere Nederlanders, elke zondag naar “Boer zoekt vrouw” keken. Niet zo zeer voor de boeren of de dames die meededen, maar met name om een glimp op te kunnen vangen van het Tanzaniaanse landschap. Ons amper voor kunnen stellend dat ook wij dit binnenkort ons ‘thuis’ zouden gaan noemen.
Ruim een half jaar verder zijn we aardig gewend geraakt aan het Afrikaanse leven. De zomerse temperaturen hebben weliswaar wat langer op zich laten wachten dan gedacht, maar dagelijks mogen we genieten van het boeiende landschap, het indrukwekkende gebergte van de Mount Meru en de kleurrijke Maasai. En zitten we inderdaad op een veranda omgeven door een tropische tuin. Sterker nog, de veranda van onze eigen Hollandse boer Wim…
Toen we begin 2014 te raden gingen wat we allemaal mee wilden nemen naar Tanzania, stond het al vrij snel vast dat onze 2-jarige Labrador tot een van die punten zou behoren. We konden en wilden haar niet achterlaten, en bovendien zou Julian ons dat niet in dank hebben afgenomen.
Sinds kort heeft Julian een vriendinnetje. Qua naam vormen ze een perfecte match: Julian en Juliana. Maar ook op andere vlakken klikt het. Ze zijn bijna even oud (één maand verschil), erg actief en hebben allebei een sterk willetje. Juliana woont op loopafstand bij ons vandaan en is half Spaans en half Amerikaans.
Een leuke bijeenkomst is dat het eveneens tussen de moeders klikt, dus sinds kort zijn ze regelmatig bij elkaar te vinden. Ze spelen terwijl wij koffie drinken, ze gaan naar dezelfde kinderopvang en we brengen samen een bezoek aan een internationale ‘play group’ in de stad. Samen eten ze koekjes, rijden ze op hun fietsjes en lezen ze boekjes. Ze imiteren elkaar en lijken in hun eigen taal met elkaar te communiceren. En ook al spelen ze voornamelijk nog naast elkaar en zitten ze beide in de ‘niet delen fase’, ze vormen een schattig duo!
Met zijn anderhalf jaar kan Julian ons steeds beter duidelijk maken wat hij wil. Maar vonden we dat hij al aardig kon praten toen we nog in Nederland woonden, nu lijkt hij wel elke dag nieuwe woorden te leren.
Op, af, daar, weg, mama kom, papa thuis en Bimbi eten zijn uitdrukkingen die hij al geruime tijd kent. Ook als we het over de recente verhuizing hebben, kan hij meepraten met Afika en Tanania – althans, iets wat er op lijkt.
Lees verder
Het eerste half uur heeft hij geen oog voor wat er om hem heen gebeurt. Zijn maag is weer gevuld, hij heeft gedronken en nu neemt het werk dat voor hem ligt hem volledig in beslag.
En dan is hij klaar. Tevreden kijkt hij naar het resultaat; alle puzzelstukjes liggen op hun plaats. Met één blik laat hij ons weten wat hij wil. Zodra zijn voeten de grond raken is hij weg. Eerst de directe omgeving verkennen. Nieuwsgierig loopt hij rond en neemt alles goed in zich op. Dan valt zijn oog op een van de serveersters. Ze maken oogcontact. Ze lacht. Enigszins op zijn hoede blijft hij nog even staan. Maar dan besluit hij toch zijn kans te wagen en loopt voorzichtig op haar af…
Over ons
Karibu! Ik ben Miranda en samen met mijn partner hebben wij ons hart verloren aan het Afrikaanse continent.
Via deze blog geef ik je graag een kijkje in ons dagelijks leven in Tanzania als (expat)gezin. Hoe we wonen en werken in Afrika, hoe het is om met kinderen te emigreren en hoe we genieten van de Afrikaanse onvoorspelbaarheid. En ik neem je mee op safari!
