Het is tegen een uur of vier in de middag als ik achter mijn laptop zit en plotseling de tafel begint te trillen. Ik kijk om me heen maar er is niets te zien dat het zou kunnen veroorzaken. Geen hond die tegen de tafelpoten duwt of een grote vrachtwagen die de tuin in rijdt. Behalve een schuddend tafelblad en een lichte trilling onder mijn voeten is er niets. Na 30 seconde houdt het weer net zo plotseling op als het begonnen is.
Categorie: Thuis in Arusha (Pagina 7 van 12)
Tijdens het regenseizoen laten ze zich maar weinig zien. Maar normaal gesproken zijn ze niet te missen in hun opvallende, witte pakken langs de weg. Altijd trachtend om een zakcentje bij te verdienen. En ze weten precies wie ze daarvoor moeten aanhouden.
37 maanden, 161 weken of 1132 dagen. Ofwel, 3 jaar, 1 maand en 1 week dat we in Tanzania wonen. Regelmatig vragen we ons af waar de tijd blijft. En toch kan ik me ons vertrek als de dag van gisteren herinneren…
Inmiddels zijn we twee dagen in mei en ligt wat officieel de natste maand van het jaar is achter ons. In werkelijkheid is er ‘slechts’ 160 mm gevallen. Nadat vorig jaar het korte regenseizoen van november in z’n geheel werd overgeslagen, zijn ook deze cijfers aanzienlijk lager dan het jaargemiddelde – of de 252 mm van april 2016.
Ik kan me herinneren dat, toen we hier net waren in 2014, ik soms hele dagen het huis niet uit kon (met een zeer energieke peuter!) omdat we ‘opgesloten’ zaten door de regen. Dit soort situaties zijn dit jaar bijna nog niet voorgekomen. Het regent veelal ’s nachts of ’s ochtends, blijft nog even bewolkt en rond het middaguur komt de zon tevoorschijn. Ideaal! Maar wederom een teken van de klimaatverandering.
Twee weken geleden schreef ik een stuk over het lokaal onderwijs in Tanzania. Een schril contrast met de manier van lesgeven die onze kinderen hier genieten.
Maar dat het met de juiste steun ook positief uit kan pakken en jongeren daadwerkelijk iets van hun toekomst kunnen maken, bleek wel toen ik Andrea Modest interviewde. Een 27-jarige jongen met een open en warme blik. Als kind kreeg hij nooit de kans om zijn basisschool af te maken. Hij verloor zijn vader op jonge leeftijd en door een samenloop van omstandigheden belandde hij op straat…
Wat is het toch met die boeren? Stuk voor stuk wonen ze in de verste uithoeken van de wereld, en slagen er niet in om hun geluk in de liefde te vinden. Maar één bezoek van Yvonne Jaspers en tientallen, nee honderden vrouwenharten slaan direct op hol. Bereid om alles in Nederland achter te laten en naar een onbekende bestemming af te reizen voor deze ene man.
Het mag duidelijk zijn dat het leven in Tanzania wel een tikkeltje anders is dan wat we gewend waren in Nederland. Dagelijks krijgen we te maken met bijzondere, gekke, grappige (of juist frustrerende) situaties. Die het leven hier in Tanzania uiteindelijk tot één groot avontuur maken.
Daarom deel ik vandaag een lijst met enkele typisch Afrikaanse taferelen. Ik ben benieuwd of je er iets van herkent!
Elke keer wanneer ik tijdens een van onze bezoeken aan Nederland de supermarkt binnen loop, ben ik weer verbaasd over het grote aanbod. Schappen met een overvloed aan producten, van elk wel een paar verschillende merken. Degene die er vaak komen, zullen vast razendsnel hun weg kunnen vinden. Maar na een tijdje weggeweest te zijn, verdwaal ik steevast in het doolhof van hagelslag, koek, pindakaas en snoep.
Over ons
Karibu! Ik ben Miranda en samen met mijn partner hebben wij ons hart verloren aan het Afrikaanse continent.
Via deze blog geef ik je graag een kijkje in ons dagelijks leven in Tanzania als (expat)gezin. Hoe we wonen en werken in Afrika, hoe het is om met kinderen te emigreren en hoe we genieten van de Afrikaanse onvoorspelbaarheid. En ik neem je mee op safari!
