Nederland is bij uitstek een fietsland. Ik denk dat er weinig andere landen op de wereld zijn waar er zo graag gefietst wordt als in Nederland. Maar wanneer je als Nederlands jongetje in Tanzania opgroeit, wordt het meteen een stuk lastiger om het fietsen onder de knie te krijgen.
Hij was al bijna 3 jaar voordat hij überhaupt doorkreeg hoe hij de trappers rond moest krijgen. Met de zijwieltjes op zijn fiets wist hij zich nog wel voort te bewegen. Maar daar kwam een eind aan toen we die eraf haalden. Nu nodigt de omgeving ook niet direct uit om een fietstocht te ondernemen, met de onverharde, stoffige wegen, het gladde grind en aanzienlijke hoogteverschillen. Dus bleef zijn kleurige fietsje vrijwel ongebruikt staan.
Tour de Arusha
Tot een week terug zijn vriendje kwam spelen. Hij had het fietsen net geleerd en was er niet meer vanaf te slaan. Dus kwam mét het vriendje ook de fiets. In gedachten zag ik al voor me dat hij de hele dag vrolijk op zijn tweewieler rond zou rijden, terwijl Julian er buiten adem achter zou rennen. Maar ik hoefde me niet lang zorgen te maken. Ze hadden elkaar amper begroet of het vriendje sprong al op z’n fiets. En Julian ging er achteraan. Op zíjn fiets!
Lag hij een tijdje terug nog te stuntelen op de veranda, nu volgde hij er bijna moeiteloos zijn vriendje in het wiel. En dan komt zo’n glooiend terrein toch wel van pas want als je bovenaan begint, maak je automatisch vaart. Steeds vaker en steeds harder raceten ze uitbundig door de tuin naar beneden. Om met de voeten tot stilstand te komen. En daarna weer onvermoeid naar boven te klimmen. Keer op keer. Lisan kon natuurlijk niet achterblijven, dus ook haar fietsje moest tevoorschijn komen.
Geamuseerd sloeg ik de twee jongens gade, en heimelijk ook de dames die bij ons werken. Zelf doen ze het namelijk niet na. Fietsen is dan nog wel vrij gebruikelijk onder de mannen, maar de kans dat je een Tanzaniaanse vrouw op een fiets ziet is ongeveer net zo groot als dat Julian de Tour zou winnen. Of een etappe… Nou ja, wie weet. Is Bauke Mollema zo ook niet ooit begonnen?
Wat goed van hem zeg! Heerlijk zo’n tuin om in te kunnen fietsen!
Inderdaad heerlijk om zoveel ruimte om ons heen te hebben, Maaike! En zeker nu komt het goed van pas. 🙂
Hallo daar allemaal,
wat ’n leuk bericht en filmpje weer !!!
Tja , als papa en mama kun je veel proberen maar de kinderen inspireren elkaar en dat gaat véél beter en sneller !!
Groetjes, tante Annelies
l,
Helemaal waar, Annelies. Het heeft geen zin om het te forceren, uiteindelijk gaan ze het toch pas doen wanneer ze eraan toe zijn. En zo’n vriendje is natuurlijk ook een ideaal voorbeeld!