Vergeleken afgelopen jaren zullen de paasdagen voor de meesten niet erg spannend zijn geweest. Geen dilemma’s over wat te gaan doen of bij wie langs te gaan. “Blijf thuis” was de boodschap.
In Tanzania hebben we vooralsnog meer bewegingsvrijheid. Alleen de grenzen zijn gesloten, evenals het luchtruim voor passagiersvluchten. Maar in tegenstelling tot omringende landen roept de president de bevolking op om juist het huis uit te gaan. Loop naar je werk, loop naar de markt. En als je ziek bent, loop dan net wat harder dan de rest. Ook is dit volgens hem de juist de tijd om massaal naar kerk te gaan, om te bidden voor bescherming tegen COVID-19.
Niet meer gewend
Hoewel wij eigenlijk het paasweekend in de Belgische Ardennen door hadden moeten brengen, hadden we vrij snel een nieuwe bestemming gevonden: de Ngorongoro krater. Geen slecht alternatief al zeg ik het zelf. Omdat alle toeristen en een groot deel van de expats vertrokken zijn, is dit gebied compleet verlaten. Geen betere plek om aan social distancing te doen. Al denken de dieren daar anders over.
We huren voor de gelegenheid een safariauto met gids via het werk. Hoewel deze auto’s normaal gesproken af en aan rijden, vol met vakantiegangers, zijn we nu bijna een bezienswaardigheid. De politie stopt ons zelfs om te verklaren dat we de eerste toeristen in drie weken zijn die voorbij komen. En wat is hij blij om ons te zien!
Nog voor de officiële gate van het beschermd natuurgebied blijkt al dat ook het wild niet meer gewend is aan veel verkeer. De troep bavianen blijft ongestoord op de weg zitten en vlak voor ons steken geschrokken buffels de weg over.
Een wereldwonder voor ons alleen
Omringd door mist en motregen rijden we over de verlaten kraterrand naar de toegangsweg tot de bodem. We zijn auto nummer drie die zich bij de gate meldt. Een schril contrast met de gemiddeld bijna 42.000 bezoekers per maand. Eenmaal in de Ngorongoro krater volgen we op ons gemak de tracks. De zon breekt langzaam door en we worden omringd door niets anders dan de uitgestrekte grasvlaktes, het enorme zoutmeer, de steile kraterwanden op de achtergrond en natuurlijk de permanente bewoners. We nemen onze tijd bij de dieren die we passeren, waaronder zebra’s, gnoes, jakhalzen, olifanten, nijlpaarden en verschillende vogels.
Jonge dieren in overvloed
Door de regenval van de afgelopen tijd is Lake Magadi aanzienlijk buiten haar oevers getreden. Het bestrijkt nu een veel groter deel van de toch al relatief kleine kratervloer (260 km²). Verschillende wegen zijn opgeslokt en geregeld moeten we plassen water (lees: rivieren) doorkruisen zonder de bodem te kunnen zien. Met nauwelijks andere auto’s in de krater moeten we nu maar vertrouwen op de ervaring en ‘vaar’kunsten van onze chauffeur Juma.
Gelukkig hebben we een snorkel
Stil en verlaten
Ook tijdens de lunchpauze valt het ons weer op hoe stil en leeg het is. De altijd zo drukke Ngoitokitok picknickplek, waar de auto’s meestal zij aan zij staan, is nu compleet verlaten. Zelfs de beruchte kites laten zich niet meer zien, wetend dat er niets te halen valt. Toch betreed ik het toiletgebouw ietwat op mijn hoede, bang dat er zich misschien een dier schuilhoudt die geen bezoekers verwacht.
Julian’s hand naast de verse pootafdruk van een leeuw
Boomklimmende leeuwen
De zeldzame zwarte neushoorn zien we dit keer helaas niet, mede omdat het een groot gedeelte onbegaanbaar is. Maar we worden wel getrakteerd op een andere bijzondere verschijning: twee luie leeuwen die in een boom hun middagdutje doen. Ogenschijnlijk onhandig hebben de grote katten zich op de takken genesteld. Het lijkt alsof ze er bij de kleinste beweging uit kunnen vallen, maar blijkbaar weten ze hun evenwicht goed te bewaren.
Na een prachtige, zonnige dag waarbij we niet meer dan vijf auto’s gepasseerd zijn – en zonder vast te komen zitten! – beklimmen we langzaam de steile kraterwand. We laten het natuurwonder weer over aan de dieren, die het de komende tijd bijzonder rustig zullen blijven houden. Een unieke ervaring die de corona-situatie, ondanks alle ellende en onzekerheid, toch mooi mogelijk heeft gemaakt.
Paashaas in quarantaine
Maar dat pasen onlosmakelijk verbonden is aan de paashaas, wordt ons nog eens duidelijk gemaakt bij thuiskomst. Vol goede moed speuren de kinderen de tuin af naar chocolade-eieren, ervan overtuigd dat de paashaas ook dit jaar zijn plicht heeft gedaan. We moeten ze teleurstellen. De paashaas zit dit jaar in quarantaine.
Geef een antwoord