Het is inmiddels 6,5 jaar geleden dat we bewust de stap hebben genomen om (terug) naar Afrika te verhuizen. Dan is het toch wel fijn om zeker één of twee keer per jaar de familie weer even op te zoeken. Iets wat in de afgelopen tijd aardig gelukt is, en bovendien kregen we ook bezoek van hen in Tanzania. Tot Corona opdook.
Plotseling leken we verder dan ooit van Nederland gescheiden. Helemaal toen bekend werd dat het luchtruim gesloten zouden worden en families om ons heen letterlijk het land uitvluchtten, alsof we ons in oorlogsgebied bevonden. Dezelfde gezinnen die overigens in de afgelopen maand weer één voor één zijn teruggekomen.
Familiebezoek aan Nederland
Ondanks dat onze plannen voor een familiebezoek in april in het water vielen, zijn we vastbesloten om dit niet met de zomervakantie te laten gebeuren. En dus reizen we half juli naar Nederland. Eerst van Kilimanjaro naar Dar es Salaam, omdat KLM destijds nog enkel vanaf Dar vertrok. En vervolgens in een bijna leeg vliegtuig door naar Amsterdam. Een wat vreemde maar comfortabele vlucht. Zelfs het personeel lijkt onwennig maar is evengoed hartelijk en verontschuldigt zich voor het gebrek aan melk, vruchtensap en bier.
Andere wereld
Eenmaal in Nederland wordt duidelijk hoe anders familie en vrienden de afgelopen maanden hebben ervaren dan wij in Tanzania. Terwijl bij ons het leven bijna vlekkeloos door ging, is Corona diep doorgedrongen in de Nederlandse samenleving. Het is overal. Op borden langs de snelweg, in de supermarkt, bij het intakegesprek op het terras. Van het ongemakkelijk elkaar de ruimte geven in een kleine winkel tot de 1,5 meter afstand in het restaurant. Ook al hebben we even daarvoor nog bij elkaar in de auto gezeten.
Maar ondanks de scherpe maatregelen die voor een groot deel het doen en laten bepalen, hebben we een heerlijke zomer. De kinderen kunnen eindelijk weer met leeftijdsgenootjes spelen en speeltuinen onveilig maken. Ze springen op de fiets – of pony – wanneer ze daar zin in hebben, gaan zwemmen op warme dagen en verbazen zich over de (speelgoed)winkels. Vrij, onbezorgd en volop genietend van alle aandacht die ze krijgen.
Terug in de Corona bubbel
Na vijf prachtige zomerweken is het tijd om weer terug te keren naar het Afrikaanse continent. Ditmaal met een directe maar wederom soepele vlucht. Bewapend met een mondkapje en ingevulde gezondheidsverklaring arriveren we op Kilimanjaro Airport. Zonder verplichting tot quarantaine of een negatieve Covid-19 test.
Hoe dichter we bij huis komen, hoe verder we de wereld van Corona achter ons laten. Hoewel we wel beter weten dan dat hier het virus verslagen zou zijn, begrijp ik dat mensen het hier echt geloven. Je hoort en leest er niets over, alleen het uitblijven van toeristen en nog meer de financiële impact druppelt door in het dagelijks leven. Hier hebben we de ruimte, hoeven we niet continue voorzichtig te zijn. En zijn we vrijer om dingen te kunnen doen met dezelfde onbevangenheid als onze kinderen tijdens hun vakantie.
Bijna dan. Want de hand van die politieagent, die mij een paar dagen later zonder reden aanhoudt en uitbundig met “rafiki” (vriend) begroet, die neem ik natuurlijk niet aan. Ik heb ook nog mijn grenzen….
Geef een antwoord