Knuffelen met een neushoorn, wie wil dat nou niet? Na de uitzending van vorige week van Floortje naar het einde van de Wereld ziet ongetwijfeld half Nederland dit wel zitten. Maar het feit dat het mogelijk is, betekent helaas ook dat er nog steeds neushoorns op een geheime plek opgevangen moet worden. Dat er nog steeds mensen in Azië geloven dat de hoorn een geneeskrachtige werking heeft. En dat er nog steeds mensen in Afrika grof geld verdienen met deze handel.
Pagina 11 van 28
De feestdagen lijken nog maar net voorbij te zijn en toch stevenen we al weer op februari af. Ouders en kinderen zijn (opgelucht) in hun dagen met regelmaat en structuur teruggekeerd, Nederland is nog aan het bekomen van de eerste westerstormen van dit jaar, en de sportscholen lopen waarschijnlijk nog overvol met goede voornemens.
Toch wil ik, net zoals vorig jaar, nog even stilstaan bij afgelopen jaar en wat het ons gebracht heeft…
Uitgestrekte vlaktes met glooiende heuvels op de achtergrond glijden aan ons voorbij. Maasai lopen met hun geiten en (veel te magere) koeien langs de weg. Aan een klein meertje worden ezels zwaar beladen met jerrycans, gevuld met water. De regens van de afgelopen week hebben dit gebied gelukkig ook bereikt, want overal duiken verse groene grassprietjes op.
De kerstliedjes in de auto. De versierde kerstboom naast de open haard. De kaarsjes ’s avonds aan of zelfs de kerstmuziek bij het ontbijt. Hoe we ook proberen de kerstsfeer in huis te halen, het blijft lastig.
Tweemaal per jaar is er feest op de farm. Een evenement waar lang van tevoren over gepraat en naar uitgekeken wordt. Waar de medewerkers hun beste kleren voor uit de kast trekken en, met name de vrouwen, zich uitbundig voor opdoffen. Zo ook voor het kerstfeest van dit jaar.
In november gingen we op safari in Tarangire National Park. Waar niet alleen veel olifanten maar ook een groot aantal leeuwen schijnen te zitten. Maar al die keren dat wij er zijn geweest, hebben we niets gezien. Tijd voor een nieuwe zoektocht. Hoe onze safari begon, kun je in deel I lezen.
Wanneer je in het buitenland woont, is het soms lastig om met de verschillen in cultuur en tradities om te gaan. Zeker als de mensen om je heen Tanzaniaans zijn, je naar een internationale (Britse) school gaat en geen één klasgenootje uit hetzelfde land komt. Tegelijkertijd probeer je zo goed mogelijk je eigen tradities in stand te houden. Zoals het vieren van Koningsdag en Sinterklaas. Want tenslotte zijn we op de eerste plaats nog steeds Nederlanders.
Op safari gaan heeft nog steeds iets magisch. De spanning die je vooraf voelt, niet wetende wat je dit keer kunt verwachten. Het moment dat je het park inrijdt – zonder hekwerk uiteraard – en vol verwachting rondspeurt naar een teken van beweging. Om het enthousiast uit te roepen als je dan inderdaad een levend wezen op de vlakte ontwaart. Waarna er regelmatig een teleurgestelde “Oh, toch niet…” volgt, als het dier toch een termietenheuvel blijkt te zijn.
Over ons
Karibu! Ik ben Miranda en samen met mijn partner hebben wij ons hart verloren aan het Afrikaanse continent.
Via deze blog geef ik je graag een kijkje in ons dagelijks leven in Tanzania als (expat)gezin. Hoe we wonen en werken in Afrika, hoe het is om met kinderen te emigreren en hoe we genieten van de Afrikaanse onvoorspelbaarheid. En ik neem je mee op safari!
