Hij was een man van weinig woorden. Op het eerste gezicht wat terughoudend en moeilijk te doorgronden. Maar wanneer je de moeite nam om hem te leren kennen, liet hij je toe in zijn bijzondere wereld. Volgens een vriendin van mij, die zijn wereld was binnengestapt, was hij een vrolijke en intelligente man, en had hij een buitengewoon gevoel voor humor. Maar bovenal was hij een gepassioneerde conservationist. Iemand die zich volledig wijdde aan de bescherming van wilde dieren in Afrika. Niets kon hem weerhouden in zijn strijd tegen stroperij en corruptie. Tot die ene woensdagavond…
Pagina 13 van 28
Het maakt niet uit hoe vaak je het al hebt meegemaakt, het blijft spannend zo’n eerste schooldag. Ook Julian moest er deze week aan geloven, na wekenlang uitsluitend op de slaap-, eet- en speelmodus te hebben geleefd. Wat meer structuur en regelmaat is dan ook best weer welkom.
Zoals ik in mijn laatste blog al verklapte, werd de lange ‘zomer’vakantie ook dit jaar onderbroken met een paar weken in Nederland. Het waren weken met veel zon en een beetje regen. Met veelvuldige prikjes voor Lisan en (onverwacht) ook eentje voor onze stoere knul. Met veel lol en plezier, en af en toe een traan als er iets te ruw gestoeid werd. Met veel gezellige uitstapjes en bezoekjes aan familie, kortom één groot feest. En met heel veel fietsen en van glijbanen roetsjen, en hier en daar een blauwe plek of geschaafde knie.
Net zoals vorig jaar geniet Julian ook deze maanden weer van een lange vakantie. Zijn schoolperiode eindigde vrijwel gelijk met die van de kinderen in het midden van Nederland, maar in tegenstelling tot hen hoeft hij zich pas begin september weer te melden. Twee volle maanden om uit te slapen (wat uiteraard niet gebeurd), thuis te spelen, uitjes te maken en zich te vervelen.
Bovendien is het, in tegenstelling tot Nederland, voor hem geen zomer- maar eerder een wintervakantie. Te fris om de hele dag buiten te zijn of zich uit te leven in het zwembad. Gelukkig weet Julian zich, samen met zijn zusje, ook op andere manieren te vermaken!
Het is een nog onbekend gebied voor ons. Al zijn we er regelmatig aan voorbij gereden, nog niet eerder hebben we de moeite genomen om er te stoppen. Zoals de meeste toeristen trouwens, die van Lake Manyara rechtstreeks doorgaan naar de Ngorongoro Krater of Serengeti. Maar daar ergens, net ná Karatu en vóór je de beboste bergen van de Ngorongoro inrijdt, ligt een weggetje naar links.
Een van de eenvoudigste maar ook moeilijkste dingen in een expat bestaan is vriendschap sluiten. Als buitenlander, en buitenstaander, word je verrassend soepel opgenomen in de groep ‘andere buitenlanders’. Ondanks dat je vreemden voor elkaar bent, heb je al één belangrijk ding gemeen: het land waar je woont en alle (aanpassings)problemen die daarbij horen.
Het moet toch best verwarrend zijn voor een kleuter. Hij is geboren in Nederland maar heeft het grootste gedeelte van zijn leventje in Tanzania gewoond. Zijn neefje en nichtjes ziet hij alleen tijdens de vakanties in Nederland. Zijn beste vriendje komt uit de VS en zijn juffrouw uit Nieuw-Zeeland. Zijn ouders praten nog regelmatig over Oeganda waar ze ook lang hebben gewoond. Maar voor vakanties gaan ze het liefst naar plekken waar ze nog nooit geweest zijn. Zoals de Seychellen.
Nederland is bij uitstek een fietsland. Ik denk dat er weinig andere landen op de wereld zijn waar er zo graag gefietst wordt als in Nederland. Maar wanneer je als Nederlands jongetje in Tanzania opgroeit, wordt het meteen een stuk lastiger om het fietsen onder de knie te krijgen.
Over ons
Karibu! Ik ben Miranda en samen met mijn partner hebben wij ons hart verloren aan het Afrikaanse continent.
Via deze blog geef ik je graag een kijkje in ons dagelijks leven in Tanzania als (expat)gezin. Hoe we wonen en werken in Afrika, hoe het is om met kinderen te emigreren en hoe we genieten van de Afrikaanse onvoorspelbaarheid. En ik neem je mee op safari!
